1. Nie należy absolutnie: przypominać o tej dolegliwości, śmiać się, zawstydzać dziecka, robić z tego wielkiego problemu. Nie należy również przestrzegać dziecka przed zmoczeniem się w nocy. A przede wszystkim – NIGDY NIE WOLNO KARAĆ!

2. NALEŻY UNIKAĆ HAŁAŚLIWYCH ZABAW, SZCZEGÓLNIE PRZED SNEM. Po położeniu do łóżka, przez około pół godziny czytać pogodną książeczkę lub opowiadać miłe historyjki, a następnie skłonić do wyjścia do ubikacji i oddania moczu. Bowiem u dzieci opróżniony pęcherz napełnia się szybko po położeniu do łóżka.

3. W ciągu dnia należy dbać o to, aby dziecko przeżywało jak najmniej niepowodzeń, łagodzić napięcia, stresy i konflikty, pomagać w sytuacjach trudnych i przerastających możliwości dziecka.

4. Jeżeli mimo spełnienia wszystkich powyższych warunków, moczenie utrzymuje się nadal – trzeba skorzystać z pomocy psychologa, zajmującego się terapią tego zaburzenia lub z pomocy psychiatry, który zastosuje odpowiednie środki farmakologiczne.Dziecko należy przygotować do leczenia, zapewniając je, że są sposoby i metody leczenia, które na pewno mu pomogą.

1. Ponieważ tiki są wbrew woli, nic nie pomoże apelowanie do ambicji dziecka, przypominanie, ganienie. Im bardziej będzie się to dziecku uświadamiało, tym bardziej będzie się denerwowało i tiki nasilą się.

2. Zapewnienie dziecka, że ten drobny defekt nie powinien być powodem zmartwienia lub rozpaczy. Dziecko musi uwierzyć, że nie jest gorsze od innych.

3. Nie należy dopuszczać do sytuacji wywołującej nadmierne napięcie emocjonalne. Należy pomagać dziecku w trudnych dla niego sytuacjach.

4. Wskazane jest, aby dziecko miało osiągnięcia w jakiejś dziedzinie, np. w sporcie, a jednocześnie rozładowywało wzmożone napięcie mięśniowe.

1. Umożliwić dziecku swobodny ruch, by mogło się wybiegać (choćby godzinę dziennie)– takie dzieci mają zwiększoną potrzebę ruchu. Jeśli biega, jest niespokojne – nie oznacza to, że nie chce słuchać rodziców, ale wskazuje na konieczność fizjologiczną. Dziecko nadpobudliwe ma bowiem podwyższony tzw. tonus mięśniowy (napięcie mięśni), który domaga się wyzwolenia w ruchu.

2. Podzielić obowiązki, które dziecko ma do spełnienia, na konieczne i mniej ważne. A zatem odróżnić rzeczy, które będziemy egzekwować i te, które możemy tolerować, patrząc na nie

3. Nie należy upominać dziecka z powodu jego żywości, zaniechać uwag typu: ,,nie skacz, nie wierć się, nie kop nogami, siedź spokojnie, nie biegaj”. Koniecznie natomiast należy zabezpieczyć możliwość uprawiania sportu – pływania, biegania, piłki nożnej, koszykówki. Po treningach dziecko na pewno będzie w domu spokojniejsze.

4. Bawić się z dzieckiem lub przynajmniej organizować jego zabawę. Dziecko z całą pewnością na całe życie zapamięta szczęśliwe chwile, gdy rodzice znaleźli dla niego czas i bawili się razem z nim.

5. Wyeliminować pośpiech – rano budzić je wcześniej, by zdążyło przed przedszkolem umyć się i spokojnie zjeść śniadanie. Ponaglanie: ,,pospiesz się, rób to szybciej, masz na to tylko 5 minut” – dezorganizuje działanie dziecka, zwiększa zdenerwowanie jego i rodziców.

6. Gdy dojdzie do konfliktu z rodzicami lub rodzeństwem, nie należy nadmiernie sprawy roztrząsać, raczej szybko ją zakończyć. Obrona własnych racji jeszcze bardziej dziecko podnieca. Rozstrzygnięcie konfliktu odłożyć do czasu, gdy dziecko uspokoi się.

7. Nie wolno na siłę przełamywać uporu. Układ nerwowy dziecka nadpobudliwego ma mniejszą odporność. Wszelkie drastyczne środki wychowawcze – kary fizyczne, izolacja pod zamknięciem, agresja słowna dorosłych, krzyki, długie dyskusje i strofowanie – wzmagają pobudliwość układu nerwowego i doprowadzają do nasilania się objawów.

 Chodzenie na palcach – kiedy to norma, a kiedy anomalia?

Dzieci w wieku przedszkolnym często poruszają się w ten sposób. Ma to miejsce
w przypadku chodzenia na boso lub w skarpetkach, ale także w papciach czy w obuwiu. Bardzo często jest to etap rozwoju dziecka, mieszczący się w granicach normy. Jednak przedłużający się taki stan powinien zwrócić naszą uwagę.

1. Zapewnić dziecku regularny tryb życia, dający poczucie niezmienności i bezpieczeństwa.

2. W TV pozwalać dziecku oglądać wyłącznie przeznaczone dla niego programy. Nie dopuszczać do oglądania filmów sensacyjnych, drastycznych.

3. Przygotowanie do snu powinno przebiegać następująco: spacer (a jeśli pogoda nie dopisuje, to ruchowa, ale spokojna zabawa) ciepła kąpiel, lekkostrawna kolacja, czytanie ,,do poduszki” pogodnych książek. Uspokajająco działa również podanie przed snem szklanki gorącego

4. Dzieci bojące się ciemności powinny mieć zaświeconą małą lampkę i uchylone drzwi. Rodzice od czasu do czasu mogą zaglądać do pokoju i uspokoić dziecko swoją obecnością.

5. Zasypianiu i spokojnemu spaniu sprzyjają również miękka pościel, puszysty koc i uchylone okno, przynajmniej przez pierwsze godziny snu dziecka.